Bij bootcamp denk je meteen aan sportprestaties, buitenlucht en je hoofd leegmaken. Hoe anders verliep de bootcamp die Kelly Schlagwein en Petra Kablan, beiden student pedagogisch medewerker niveau 3, hebben gedaan. Dit was een weekend van binnen zitten, nadenken, discussiëren en concretiseren. Niet meteen iets waarvan je denkt dat een student daar zijn of haar weekend aan wil opofferen. Waarom Kelly en Petra dan wel?
Kelly vertelt: “Dit bootcamp ging over kansengelijkheid in het onderwijs. Dat sprak me erg aan. Iedereen denkt dan meteen aan studenten met een buitenlandse achtergrond. Maar ik heb er zelf ook mee te maken. Mijn ouders wisten allebei niet wat voor opleidingsmogelijkheden er allemaal waren. Daardoor ben ik helemaal onderaan begonnen. Ik weet nu, dat ik hoger in had kunnen stappen en dan had ik nu al niveau 4 afgerond kunnen hebben. Ik wil zorgen dat studenten na mij wél meteen op het goede niveau beginnen en hun kansen kunnen pakken.” “Ik ben eigenlijk met hetzelfde idee ingestapt”, vult Petra aan “dus toen hebben we besloten om samen te gaan.”
Ministerie van OCW
De bootcamp is een initiatief van het ministerie van OCW. Doel was antwoorden te vinden op vragen als: hoe maken we het mbo uitdagend en toegankelijk voor iedereen? Hoe zorgen we ervoor dat afkomst, geslacht en achtergrond niet bepalend zijn of jij een diploma haalt of een stage vindt? Hoe regelen we dat elke student zich volop gewaardeerd en begrepen voelt? Het ministerie riep studenten, docenten, beleidsmakers en andere geïnteresseerden op om hierover na te denken. “Het was wel jammer dat er zo weinig studenten waren,” begint Petra. “Dat viel wat tegen. En de studenten díé er waren, kwam ook niet uit het mbo.” “In het begin voelde ik me ook echt dom,” onderbreekt Kelly haar. “Ik zat met allerlei professoren en masterstudenten in een groep. Maar na een tijdje durfde ik ook mijn mond open te doen hoor.” “In mijn groep vonden ze het fijn dat ik erbij zat,” vult Petra aan, “juist omdat ik uit het mbo kwam en deze bootcamp over het mbo ging. Dan moet je ook niet al te moeilijke woorden gebruiken, want dan hebben we er niets aan.”
Van droom tot concreet plan
De deelnemers aan de bootcamp volgden een vooraf uitgezet pad: zaterdagochtend begonnen ze met hun dromen op de schrijven en zondagmiddag moest er een concreet plan liggen. Petra en Kelly zaten tot hun verdriet niet in hetzelfde groepje. Maar goed, daar leer je weer van. Petra: “Iedereen volgde concrete stappen. Op zaterdag waren de eerste vijf stappen gezet en zo werden de dromen steeds concreter. De dingen die echt niet te realiseren waren, werden er uitgehaald. En bij elke stap werd het plan van aanpak concreter.”
Wat je niet ziet, dat weet je ook niet
Wat waren de onderwerpen van de groepen van de studenten? Petra: “Bij ons ging het om kansenblindheid. Als je niet ziet dat er bepaalde mogelijkheden zijn, dan zie je ook niet de kansen die eraan verbonden zijn. Met ons plan willen we laten zien welke kansen er zijn en hoe je die moet pakken.” “Bij ons ging het om het opzij zetten van je vooroordelen,” vult Kelly aan. “Of je er in ieder geval bewust van zijn, dat je vaak vanuit een vooroordeel naar iemand kijkt. Leraren en docenten moeten zich bewust zijn dat elke student in beginsel evenveel potentie heeft. Ons plan gaat erover dat we de leraren en docenten handvatten kunnen geven om die potentie eruit te halen.”
Hoe nu verder?
Het weekend ‘op de hei’ heeft veel plannen opgeleverd. Maar wat gaat daar nou mee gebeuren? De meeste plannen worden ook echt getest in het onderwijs, bij verschillende scholen en instellingen. En na twee jaar wordt gekeken of de plannen ook echt helpen. En Kelly en Petra, wat vinden zij er allemaal van? “Het was echt interessant om mee te maken. Wij kunnen er nu niets mee doen, maar in de toekomst natuurlijk wel. Kansengelijkheid is bij pedagogiek belangrijk, omdat daarin de ontwikkelkansen van een kind centraal staan. Daar hebben we nu meer inzicht in gekregen en we kunnen in de toekomst natuurlijk zelf met deze oplossingen aan de gang gaan.” Op de vraag of ze een volgende keer weer mee zouden doen aan zo’n project klinkt uit beide monden een volmondig ‘ja’. Kelly en Petra zitten nog steeds in de appgroepjes van hun werkgroep en gaan in december nog naar een terugkommiddag. Dan is het waarschijnlijk helemaal afgerond.