Verhaal van Verpleegkundige student Saffa
‘Als je nog niet weet welke opleiding je precies wil doen, kijk dan in de zorg waar je allemaal terecht kan. Denk aan de geestelijke gehandicaptenzorg, ouderenzorg, het ziekenhuis, de NAH of de verslavingszorg. Het is allemaal heel verschillend en tijdens je stages kun je onderzoeken wat goed bij je past.’
Mbo’ers zijn onmisbaar en hebben in bepaalde sectoren een baangarantie en de zorg is daar één van. Student Saffa neemt je mee in haar wereld als mboRijnland-student met baangarantie.
Saffa is 20 jaar en verwacht eind van dit studiejaar af te studeren als Verpleegkundige op locatie Zoetermeer.
NAH-afdeling verzorgingshuis
Saffa is 4e-jaars student Verpleegkundige en heeft grote dromen. Tijdens haar studie heeft ze meerdere keren stage gelopen bij verzorgingshuis Saffier Nolenshaghe op de Niet-aangeboren Hersenletsel-afdeling (NAH). Na haar stage in het tweede jaar werd ze gevraagd om in de zomer in het verzorgingshuis te komen werken als bijbaantje. Al snel volgde de vraag of ze er ook na haar studie in dienst wilde komen.
‘Het beviel gelijk goed en een tijdje later lukte het ook steeds beter om mijn plek te vinden in de organisatie en het team. Ik had niet verwacht dat ik deze doelgroep ook zo leuk zou vinden. Op de NAH-afdeling zijn er veel uiteenlopende ziektebeelden en de leeftijden van de zorgvragers (patiënten) zijn ook erg verschillend. Op deze afdeling wonen mensen die hersenletsel hebben opgelopen, bijvoorbeeld doordat iemand een hersenbloeding, tia of dwarslaesie heeft gekregen. Op het moment dat ze niet meer thuis kunnen wonen, dan komen ze hierheen. Dus het kan zijn dat er iemand van 30 of 40 jaar op de afdeling ligt, maar de meeste zorgvragers zijn 50 jaar of ouder. Het fijne is dat je echt een goede band met hen opbouwt. Het is niet zoals in het ziekenhuis dat de patiënt na een tijdje weer weggaat. Dus dat vind ik hier het voordeel.’
Liefde en empathie in je werk
‘Je wordt soms ook informeel naar je zorgvrager. Je kent elkaar zo lang dat je soms iemand bij zijn voornaam mag noemen. We moeten duidelijke structuur bieden vanwege de hersenen die niet alle prikkels kunnen verwerken, maar je wilt ook empathisch zijn. Als iemand behoefte heeft aan iets, zoals ‘ik zou vandaag een rood shirtje aan willen’, dan hou ik daar rekening mee als ik die persoon ga helpen met aankleden. Iemand in zijn waarde laten vind ik heel belangrijk. Op die manier stop ik liefde in mijn werk en geef ik dit aan de zorgvragers.’
Mijn hart ligt in het buitenland
‘Ik weet nog niet of ik hier na mijn studie ga werken, hoe leuk ik dit werk ook vind. Ik heb namelijk veel plannen en ambities voor de toekomst. Het liefst wil ik in het buitenland werken, daar ligt mijn hart. Uiteindelijk wil ik op de ambulance gaan werken. Ik wil naar een land waar de zorgvraag heel groot is, zoals Zuid-Afrika, Marokko of de Filipijnen. In Nederland is de zorgvraag groot, maar wij hebben ook goede zorg die we kunnen bieden. Een van de grootste verschillen met andere landen is dat zij minder middelen hebben om de zorgvrager echt goed te kunnen helpen. Simpelweg omdat ze er geen geld voor hebben.”
Handen te kort
‘We komen altijd handen tekort in de zorg. Als je nog niet weet wat voor opleiding je wil doen, kijk dan in de zorg waar je allemaal terecht kan. Denk aan de geestelijke gehandicaptenzorg, ouderenzorg, het ziekenhuis, de NAH of de verslavingszorg. Het is allemaal heel verschillend en tijdens je stages kun je onderzoeken wat goed bij je past.’
