Medewerker Marieke over haar mentale gezondheid

Wat sterk dat je je verhaal wilt delen. Ben jij altijd open over je mentale gezondheid?
‘Ja, ik deel veel met vrienden en familie. Ik heb zelf nooit schaamte gevoeld, maar ik weet dat het voor veel mensen lastig is om over te praten. Dat is waarom ik dit interview wil doen, want je hoeft je niet te schamen. In sollicitatiegesprekken vertel ik ook eerlijk dat ik een arbeidsbeperking heb en daar wordt eigenlijk altijd positief op gereageerd. Vaak is iemand vooral nieuwsgierig waar je dat aan merkt en hoe ik daar in mijn werk mee omga.’

Kun je daar een voorbeeld van geven?
‘Ik heb mezelf allerlei handigheidjes aangeleerd. Zo heb ik bijvoorbeeld nog steeds een papieren agenda en schrijf alles op. Ook vraag ik collega’s en studenten of ze hun vraag op de mail willen zetten, zodat ik daar op kan terugvallen. Alles kost mij meer energie en daarom werk ik drie dagen. Mijn functie is heel afwisselend en dat werkt goed. Als ik bezig ben met de administratie en ik merk dat mijn concentratie minder is, loop ik naar de afdeling voor een kort overleg of ik zoek een rustige ruimte om een student te bellen.’

In het verleden had je ook last van depressies. Hoe was die periode voor jou?
‘Ik wil niet zeggen dat het één zwart gat was, maar de depressieve gevoelens waren er altijd. Op mijn zeventiende kreeg ik voor het eerst een depressie. Ik was altijd moe en ervaarde soms zo’n blokkade in mijn hoofd, dat tandenpoetsen al een opgave was. Daarom kreeg ik medicatie, maar die zorgde bij mij voor bijwerkingen. Zo kwam ik veel aan in gewicht en mijn gevoelens werden onderdrukt, ook blije emoties. Dat vond ik moeilijk. Voor mijn gevoel was ik vooral aan het overleven in plaats van leven.’

Kon je wel studeren?
‘Aan de Universiteit Leiden volgde ik de opleiding geschiedenis, maar door de depressies kon ik niet alle lessen volgen. Uiteindelijk heb ik mijn diploma gehaald en daar ben ik supertrots op. Toch is het papiertje in de praktijk niet veel waard, want geschiedenisles geven – iets wat ik heel graag wilde – is voor mij gewoon niet haalbaar. Ik heb de vaardigheden, maar niet de kennis, want mijn geheugen werkt niet goed. Dit vind ik soms moeilijk en heb ik nog niet volledig geaccepteerd.’ 

Dat lijkt me erg lastig. Hoe ging je zoektocht naar werk verder?
‘Ik heb gesolliciteerd op allerlei functies, maar steeds vonden ze mij overgekwalificeerd. Vaak werd ik niet eens uitgenodigd voor een gesprek. Heel frustrerend. Ik was gestopt met medicatie en mentaal ging het een stuk beter, maar bij het vinden van passend werk liep ik telkens tegen zoveel muren op. Ik viel overal een beetje buiten en kwam in de bijstand terecht.’

Kreeg je toen hulp bij het zoeken van een geschikte baan?
‘Ja, samen met een jobcoach van DZB Leiden heb ik gekeken wat nog meer bij me past. Bij ROC Leiden heb ik versneld de mbo-opleiding tot Facilitair Medewerker gevolgd. Ik kon vervolgens aan de slag op een kantoor, maar dat werk maakte me doodongelukkig. Ik maakte opnieuw de overstap en werd conciërge en baliemedewerker op mijn oude middelbare school. Ik deed administratie en belde scholieren als ze niet op school waren. Zo kwam ik voor het eerst in contact met verzuimwerkzaamheden.’

Uiteindelijk vond je een superleuke baan bij mboRijnland. Zit je helemaal op je plek?
‘Zeker. Ik werk in Gouda in een leuk en gezellig team. Een paar keer per jaar heb ik een periode dat het wat minder gaat. Ik wil het geen depressie noemen, maar een zware dip. Gelukkig kan ik dat bespreken. De eerste signalen zijn vaak dat ik prikkelbaar en moe ben. Wat mij dan helpt is wat meer thuiswerken, zodat ik weinig prikkels heb. Ook ben ik iets meer op de achtergrond en komen extra werkzaamheden niet bij mij terecht. Het is heel fijn dat mijn leidinggevende en collega’s me die ruimte geven en ik dit kan bespreken in mijn team. Ze vragen altijd of ze iets voor me kunnen betekenen, dat is superfijn.’

Heb je tips voor collega’s die ook te maken hebben met mentale problemen?
‘Blijf er niet mee zitten en praat erover met iemand die je vertrouwt. Dat kan met iemand zijn op je werk, of iemand in je naaste omgeving. En neem ook mentale problemen van studenten serieus. Bied ze een luistert oor, of breng ze in contact met mensen die ze verder kunnen helpen.’

Wat zijn je toekomstplannen?
‘Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe de komende jaren lopen. Na een roerige periode vind ik het vooral fijn dat er meer rust is in mijn leven. Toch denk ik ook na over wat ik op werkgebied nog meer zou willen. Misschien een opleiding volgen? Het lijkt mij bijvoorbeeld leuk om als BPV-coördinator studenten te begeleiden en stagebezoeken te doen. Toch vind ik die stap nog spannend. Voor nu zit ik in elk geval heel goed op mijn plek.’